Z okł.: W zamyśle autorki książka jest "dziennikiem wspólnej podróży do kobiecości". I jest to fascynująca podróż. Prowadzone przez takie drogowskazy jak intuicja, samoakceptacja czy inteligencja emocjonalna wspólnie z autorką pokonujemy meandry feminizmu, macierzyństwa czy kariery, wchodzimy w ślepe zaułki niespełnionych oczekiwań czy poczucia winy i uczymy się, jak powrócić na właściwe ścieżki. Na drodze do odnalezienia siebie samej uczymy się interpretować dwuznaczne drogowskazy i unikać niepotrzebnych przystanków. Odniesienia do literatury, sylwetki fascynujących kobiet oraz nawiązania do sposobu rozumienia idei kobiety w różnych kulturach uświadamiają nam, że "nigdy dotąd nie byłyśmy światu bardziej potrzebne, nie było też jeszcze lepszego momentu, byśmy mogły pokazać, na co nas stać". Ta książka to pochwała kobiecości, absolutny niezbędnik dla spadkobierczyń Ewy pragnących żyć pełnią świadomej kobiecości w zgodzie z własną naturą.

Kobiety są grzeczne. Miłe, uległe, skromne i wyrozumiałe. Tego się od nich oczekuje i tak lubią myśleć same o sobie. Uważają, że grzeczność jest kluczem do życiowego sukcesu. Kobiety spełniają oczekiwania innych i... dziwią się, że ich ofiarność nie zostaje nagrodzona.

Ute Ehrhardt demaskuje myślowe pułapki, które przeszkadzają kobietom realizować ich własne potrzeby i głośno wyrażać swoje zdanie. Radzi, by odrzucić postawę podporządkowania i śmiało siegać po zakazane owoce.

Tylko niezależne, pewne siebie kobiety mogą odnosić sukcesy, realizować marzenia i zawiązywać partnerskie relacje z innymi. Nigdy te grzeczne!

Iwona Majewska-Opiełka porusza tu kwestie nurtujące kobiety od zarania dziejów. Pokazuje, że nie trzeba być radykalną feministką, by być jednocześnie silną i kobiecą. Podkreśla wartość dialogu damsko-męskiego i męsko-damskiego, przy czym nie atakuje, ani nie oskarża żadnej ze stron; obiektywnie patrzy na ich argumenty. Rozkłada na czynniki pierwsze naturę kobiet i mężczyzn, ukazuje mechanizmy, które kierują nami na co dzień, a niekoniecznie działają na naszą korzyść.Dzięki wieloletniemu doświadczeniu jako psycholog, doradca w zakresie rozwoju osobowości i trener liderów podaje przykłady z życia wzięte i radzi, jak zachowywać się w trudnych sytuacjach. Dotyka każdej dziedziny życia kobiety: poczynając od wspomnień z dzieciństwa, relacji z matką i innymi kobietami, przez związki partnerskie, przyjaźnie, macierzyństwo, a kończąc na chęci rozwoju, kariery zawodowej i odnoszenia sukcesów. Tłumaczy, skąd biorą się w nas nie zawsze pozytywne nastawienia i zachowania, uświadamia, że rozwiązywanie problemu należy zacząć od siebie, i pokazuje, jak to zrobić.

Wnuczkożonka, czyli jak utrzymać laskę jest to zabawna książka o relacjach męsko-damskich. Jest swego rodzaju poradnikiem dla dziewczyn i ich partnerów, ze szczególnym uwzględnieniem tych dwa razy starszych. Zawiera krótkie historyjki o różnych typach kobiet i mężczyzn oraz o ich wzajemnych relacjach. Nie ma tu opowieści o idealnych parach, za to można się pośmiać z karykaturalnych opisów sytuacji i osób, któ re bardzo przypominają naszych znajomych. Książka składa się z czterech części. Gra wstępna to krótki opis bohaterów, rodzaj przystawki przed obiadem, Katalog typów - dokładny opis najczęściej spotykanych męskich i żeńskich kochanków, Katalog usług - historyjki poświęcone temu, co się naprawdę dzieje w związkach i ofertom, jakie mamy dla płci przeciwnej, Księga ostrzeżeń - mapa raf i mielizn, na których najczęściej lądują nieostrożne, ufne kobiety określane mianem lasek. Książkę czyta się jednym tchem. Autorka nie oszczędza nikogo, ale proponuje także łatwe wyjścia z trudnych sytuacji, które zdarzają się w każdej relacji męsko-damskiej. Jednak przede wszystkim sugeruje, że czujność w każdym związku jest nie do przecenienia. Pięćdziesiąt groszy z każdego sprzedanego egzemplarza audiobookai zostanie przekazane na statutową działalność Fundacji Hanny Bakuły. Hanna Bakuła - malarka i pisarka, autorka kilkunastu książek. Pisała felietony do "Playboya" i "Urody", obecnie pisze bloga i felietony na portalu www.kobieta.wp.pl oraz publikuje teksty w miesięcznikach. Jest absolwentką wydziału malarstwa warszawskiej ASP. Portretowała m.in.: Liv Ullmann, Yehudi Menuhina, Daniela Olbrychskiego, Agnieszkę Osiecką. Pracuje w technice pasteli. Całe lata 80. XX w. spędziła na Manhattanie. Projektowała tam m.in. kostiumy i scenografię do spektakli na Broadwayu, za które wyróżnił ją "New York Times". Oprócz polskiego ma też obywatelstwo amerykańskie. Na wizytówce ma napisane "osoba kontrowersyjna". Mówi o sobie, że jest soft-feministką. Prowadzi fundację propagującą kulturę polską za granicą, wspiera dwa domy dziecka, organizuje festiwale muzyki Franciszka Schuberta.